Herb Rodowy 
Nie Jest Oznaką Snobizmu

Juliusz Firkowski zainteresował się heraldyką. Zaczął czytać i zbierać informacje o herbach. Stworzył także projekt naszego Herbu Rodziny Firkowskich. Obok przedstawiamy jego propozycje. Herb ten można zarejestrować i może się stać naszym Rodzinnym symbolem. Potrzebne jest jednak Wasze zaangażowanie i Wasze opinie w tej kwestii. Co sądzicie o projekcie Julka? Czekamy na Wasze uwagi (zachęcamy do wyrażania opinii na grupie dyskusyjnej Firkowskich).

Artykuł na podstawie: http://www.novaheraldia.net/index-folder/nh.html

Herb rodowy jest namacalnym dowodem na egzystencję naszej rodziny, 
jest pamiątką dla potomnych.

          Starodawnym prawem każdego człowieka jako osoby wolnej jest posiadanie nazwy własnej a w dzisiejszych czasach nazwiska. Jest ono wyrażone znakiem graficznym w postaci liter w słowie pisanym, stosowanym dla odróżnienia od innych ludzi. W momencie kiedy człowiek oznaczony jest jedynie numerem, bezimiennym określeniem, przestaje istnieć jako wolna osobowość. Początkiem wszystkich rodzajów pism było pismo obrazkowe. Stosowanie takich widocznych znaków graficznych jest prastarym prawem pozostawionym do wyboru pojedynczym osobnikom. Z chwilą kiedy tak obrany znak zaczął funkcjonować w grupie społecznej a grupa ta znak ten zaakceptowała, zdobywał on otwarte uznanie i tym samym pradawny, prawny charakter. Znaki takie stawały się własnością tej osoby i nie mogły być stosowane przez innych. Przykładem takich pierwszych symboli mogą być znaki runowe, gmerki, znaki cechowe czy w końcu herby. Ta ostatnia grupa znaków graficznych zarezerwowana w niektórych społeczeństwach dla klas uprzywilejowanych utraciła ostatecznie swoje znaczenie prawne wraz z ustaniem monarchii. Dla Polski był to fakt uchwalenia konstytucji z 1921 roku. Akty ochrony prawnej herbów szlacheckich, dla terenów polskich zostały zniesione konstytucją, która w art. 96 nie uznała tytułów szlacheckich. Odtąd także herb został pozbawiony wszelkich walorów prywatno-prawnych, nie tracąc jednak znaczenia społecznego. Przy czym pozostając nadal w ścisłym związku z nazwiskiem podlega ochronie dóbr osobistych tak jak to ma miejsce ze znakiem firmowym.

Celem zarejestrowania herbu rodowego jest więc stworzenie mechanizmu identyfikacji czy aby istniejące już herby mogą potencjalnie kolidować z herbem rodowym który zamierzacie Państwo zarejestrować i używać. Nie rejestrując swojego herbu i nie poddając go weryfikacji a używając takiego herbu narażacie się Państwo na ryzyko bycia pozwanym za naruszanie własności prywatnej i utratę prawa do używania takiego znaku graficznego, który jest już używany przez inną rodzinę. Szczególnie chodzi tutaj o istniejące herby rodowe szlacheckie, których potomkowie żyją do naszych czasów, ale także herby mieszczańskie szczególnie z terenów niemieckojęzycznych. Dlatego też prawnie, posiadanie herbu rodowego potraktowane jest podobnie jak posiadanie nazwiska, gdyż może ono zostać uznane jako część identyfikacyjna osoby lub rodziny.

Rejestrując własny herb rodowy w Pierwszej Powszechnej Otwartej Księdze Herbowej NOVA HERALDIA pozostawiamy dodatkowo swój ślad dla przyszłych pokoleń, które zapragną kiedyś odnaleźć swoje korzenie. Jest to więc niejako rejestracja swojej genealogii.

Prawo nie zabrania posiadania i stosowania herbu jako znaku rozpoznawczego rodziny czy rodu. Jednakże każdy kto takie prawo posiadł w przeszłości lub teraz i posiada w tej kwestii udokumentowanie, może każdej innej osobie która nieprawnie używa i stosuje jego znaki herbowe, tego procederu zabronić, z sądowym wyrokiem z powództwa cywilnego włącznie.

 Źródło: http://www.novaheraldia.net/index-folder/nh.html

   *****

Poniżej kilka informacji na temat elementów tworzących herb
 (http://luz.home.staszic.waw.pl/index.php):

        TARCZA: Już w XIII wieku zauważono, że tarcza rycerska to najwłaściwsze miejsce do umieszczenia herbu. Widoczne godło informowało wroga z kim ma do czynienia, a herb miał osłaniać honor rodu tak, jak tarcza osłaniała życie rycerza. Ważny był fakt, że przecież płaska powierzchnia tarczy wyśmienicie nadawała się do umieszczenia na niej rysunku.

W heraldyce tarcza jest najistotniejszym elementem herbu. Jest to jedyna jego część, bez której herb nie może istnieć. (...)

Figury zwykłe umieszcza się zazwyczaj na polach utworzonych przez figury heraldyczne. Figura zwykła powinna ładnie leżeć w polu i dobrze je wypełniać, nigdy nie powinna dotykać skraju tarczy. Honorową stroną herbu jest strona prawa, figura zwykła powinna być zatem zwrócona w prawo.

Czasami w polu układa się kilka identycznych figur, ułożonych w pewien wzór. Można to zrobić na dwa sposoby: tarcza obłożona zawiera figury w określonej konfiguracji, zaś żadna z figur nie może dotykać kraju tarczy, a tarcza usiana wygląda jakby wycięto ją z tkaniny o określonym wzorze - skraj tarczy często obcina fragmenty figur. Figurą zwykłą może być praktycznie każda rzecz - od zwierzęcia, poprzez postać ludzką, narzędzia, broń, rośliny, budynki do figur geometrycznych. (...)

HEŁM stał się nieodłącznym elementem herbu w XIV wieku. Hełm oparty jest na górnej krawędzi tarczy, najczęściej frontem do patrzącego. Kształt hełmu ma dość istotne znaczenie - na podstawie jego wyglądu można określić epokę, z której pochodzi herb. Regułą jest, aby hełm był z tej samej epoki, co tarcza. (...) Hełm powinien mieć od 1/2 do 2/3 rozmiarów tarczy.

KORONA: Bardzo istotnym elementem herbu jest korona. Jej kształt jest ściśle ustalony, w przeciwieństwie do tarczy czy hełmu. Korona pojawiła się w heraldyce dość późno, bo dopiero w XV wieku. Korona nie oznacza, że właściciel herbu jest królem bądź że pochodzi z rodu królewskiego. Korona stanowi płynne przejście graficzne z hełmu do klejnotu. Istnieją dwa rodzaje koron herbowych, których nie można ze sobą mylić.

Korona hełmowa umieszczana jest na hełmie, a pod klejnotem i przysługuje całej szlachcie, może być rysowana z każdym herbem.

Korona rangowa sugeruje arystokratyczny tytuł posiadacza herbu. (...) korona szlachecka - bardzo rzadko stosowana, z pięcioma pałkami, lub z trzema liśćmi winnymi i dwoma perłami.

KLEJNOT jest najważniejszym elementem herbu, zaraz po godle i barwach. Bardzo często, w rozumieniu potocznym, klejnot jest utożsamiany z godłem - herb jest przecież nazywany klejnotem szlacheckim.

Klejnoty zaczęto umieszczać na hełmach rycerskich w wieku XIII, pełnić miały funkcje rozpoznawcze, ale także odstraszające przeciwnika. (...)

Klejnot często odpowiada treścią i kolorystyką godłu, istnieją nawet tak zwane klejnoty tautologiczne, będące powtórzeniem klejnotu. Klejnoty tautologiczne szczególnie często występują w heraldyce polskiej, zwykle stanowią powtórzenia godła na tle piór pawich lub strusich.

TYNKTURY (inaczej barwy heraldyczne) to barwy występujące na herbach. Występowały cztery zasadnicze tynktury: czerwona, błękitna, zielona i czarna. Stosowano także dwa - złoto i srebro (czyli po prostu kolory - żółty i biały), a także futra. Rzadziej używano także innych barw.

Jedną z podstawowych zasad heraldyki jest, aby w herbie nie nakładać barwy na barwę i metalu na metal (...).